> incitmeyecek kadar uzak üşütmeyecek kadar yakın..
>
> Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş, büyük
> kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek
> çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan
> dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi
> toplanmış çözüm aramaya başlamış. Tartışa tartışa nihayet gece olunca bütün
> kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirine yakın durarak geceyi
> geçirmelerine karar verilmiş. Böylece kirpiler birbirlerinin vücut
> sıcaklığından faydalanacak, aralarındaki hava tedavülünü önleyerek donmaktan
> kurtulacaklarmış. İlk geceki denemelerinde bunun işe yaradığını görmüşler.
> Ama başka bir problem çıkmış ortaya. Üşüyen kirpiler birbirine fazla
> yaklaştıklarından yaralanmalar gerçekleşmiş. Sonraki gece yaralanma
> korkusundan birbirinden uzak durmuşlar ama bu sefer de donmalar meydana
> gelmiş. Ne var ki her gece kah uzaklaşa, kah yakınlaşa, deneye yanıla
> birbirlerinin vücut sıcaklığından faydalanacak kadar yakın; ancak
> birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler. Bizimde uzun
> dikenlerimiz var. Bunlar hayata karşı filtrelerimiz. Bazen faydalı, bazen de
> zararlı. Çoğu zaman kimseleri yaklaştırmıyoruz yanımıza. Ve yaşamaktan
> korkuyoruz bazı şeyleri. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz özel
> dünyamıza. Ne var ki, sıcaklık ancak yakınlaşmakla mümkün. Birbirimizin
> CANINI YAKMAYACAK kadar uzak, hayatın soğuk zamanlarında üşümeyecek kadar da
> yakın olmayı öğrenmeliyiz ...